Zgodnie z istniejącymi przepisami zapisy w księdze muszą odzwierciedlać fakt dokonania wszelkich działań gospodarczych tak jak wyglądały w rzeczywistości. Aby przedsiębiorca temu sprostał musi zgromadzić kluczowe dokumenty, będące potwierdzeniem zysków i strat. Dla przykładu została przeanalizowana sytuacja, w której nie ma dokumentu potwierdzającego zakup towarów handlowych. Podatnik bowiem prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej towarów używanych, a swoje towary pozyskuje bezpłatnie z tzw. "wystawek" w Niemczech. Podatnik musi opłacić koszt transportu tych towarów z terytorium danego kraju do Polski, gdzie zostaną wystawione na sprzedaż
. Taki rodzaj pozyskiwania towarów nie zdarza się zbyt często, toteż aktualne przepisy dotyczące prowadzenia PKiR, nie precyzują w sposób konkretny procedur postępowania w tej sytuacji. Niewątpliwie właściciel firmy jest zobligowany do odzwierciedlenia faktu dokonania wszystkich operacji gospodarczych w taki sposób, w jaki rzeczywiście się odbyły. A więc w księdze muszą być zawarte również te towary, które nabyliśmy bezpłatnie, a podlegają dalszej odsprzedaży. Szczegółowe dane opisujące zdarzenia gospodarczego należy umieścić w kolumnie 15 księgi, natomiast w kolumnie 16 może pojawić się notatka o pochodzeniu towarów. Przepisy prawne nie normują zasad dokumentowania nabycia artykułów ruchomych (towarów), oddanych przez prawowitego właściciela po to by wyzbyć się ich własności, w miejscu zwanym "wystawką". Własność ruchomego towaru pozbawionego właściciela zdobywa się po przez wzięcie jej w posiadanie osobiste.
KPiR nie przewiduje dokumentacji, za sprawą której można by poświadczyć tego typu zdarzenie. Istotne jest, żeby przedsiębiorca zaznaczył źródło zakupu towaru i wykazał jego nabycie. Najodpowiedniejszy w tym momencie jest każdy "inny dowód", który wskazuje sposób nabycia towarów, miejsca ich pochodzenia oraz ich liczbę (np. raport sporządzony przez podatnika). Wiele zastrzeżeń wiąże się również z ujęciem tego typu przypadków poprzez dowód wewnętrzny, ponieważ przepisy prawne dotyczące prowadzenia KPiR w paragrafie 14 ust. 2 wymieniają dokładnie sytuacje, w których poniesione koszty uzyskania przychodów można udokumentować dowodami wewnętrznymi. Pośród nich nie ujęto omawianego zdarzenia. Z uwagi na brak dokumentu zakupu wydaje się zasadne sporządzenie spisu tych towarów, w celach dowodowych. Podatnik jest zobowiązany wycenić towary handlowe wedle ceny kupna albo zgodnie z ceną rynkową w dniu sporządzenia spisu, wówczas gdy są one niższe od ceny nabycia. W wyżej wspomnianym przypadku będzie to wartość 0 zł, zwiększona o koszty poniesione w związku z kupnem przedmiotu, w szczególności z jego transportem, załadunkiem, wyładunkiem oraz potencjalnym ubezpieczeniem w drodze. Gdy dochodzi do sprzedaży towarów uzyskanych bezpłatnie
to z uwagi na nieposiadanie dokumentu stwierdzającego nabycie towarów handlowych, nie może skorzystać ze zwolnienia z VAT zaplanowanego dla produktów używanych. W takiej sytuacji transakcję należy obciążyć podatkiem o stawce, która odpowiada grupie do jakiej przynależy ten towar (np. 23%). Polecamy:
posiłki regeneracyjne podróż służbowa niewykorzystany urlop
Zgodnie z istniejącymi przepisami zapisy w księdze muszą odzwierciedlać fakt dokonania wszelkich działań gospodarczych tak jak wyglądały w rzeczywistości. Aby przedsiębiorca temu sprostał musi zgromadzić kluczowe dokumenty, będące potwierdzeniem zysków i strat. Dla przykładu została przeanalizowana sytuacja, w której nie ma dokumentu potwierdzającego zakup towarów handlowych. Podatnik bowiem prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej towarów używanych, a swoje towary pozyskuje bezpłatnie z tzw. "wystawek" w Niemczech. Podatnik musi opłacić koszt transportu tych towarów z terytorium danego kraju do Polski, gdzie zostaną wystawione na sprzedaż. Taki rodzaj pozyskiwania towarów nie zdarza się zbyt często, toteż aktualne przepisy dotyczące prowadzenia PKiR, nie precyzują w sposób konkretny procedur postępowania w tej sytuacji. Niewątpliwie właściciel firmy jest zobligowany do odzwierciedlenia faktu dokonania wszystkich operacji gospodarczych w taki sposób, w jaki rzeczywiście się odbyły. A więc w księdze muszą być zawarte również te towary, które nabyliśmy bezpłatnie, a podlegają dalszej odsprzedaży. Szczegółowe dane opisujące zdarzenia gospodarczego należy umieścić w kolumnie 15 księgi, natomiast w kolumnie 16 może pojawić się notatka o pochodzeniu towarów. Przepisy prawne nie normują zasad dokumentowania nabycia artykułów ruchomych (towarów), oddanych przez prawowitego właściciela po to by wyzbyć się ich własności, w miejscu zwanym "wystawką". Własność ruchomego towaru pozbawionego właściciela zdobywa się po przez wzięcie jej w posiadanie osobiste. KPiR nie przewiduje dokumentacji, za sprawą której można by poświadczyć tego typu zdarzenie. Istotne jest, żeby przedsiębiorca zaznaczył źródło zakupu towaru i wykazał jego nabycie. Najodpowiedniejszy w tym momencie jest każdy "inny dowód", który wskazuje sposób nabycia towarów, miejsca ich pochodzenia oraz ich liczbę (np. raport sporządzony przez podatnika). Wiele zastrzeżeń wiąże się również z ujęciem tego typu przypadków poprzez dowód wewnętrzny, ponieważ przepisy prawne dotyczące prowadzenia KPiR w paragrafie 14 ust. 2 wymieniają dokładnie sytuacje, w których poniesione koszty uzyskania przychodów można udokumentować dowodami wewnętrznymi. Pośród nich nie ujęto omawianego zdarzenia. Z uwagi na brak dokumentu zakupu wydaje się zasadne sporządzenie spisu tych towarów, w celach dowodowych. Podatnik jest zobowiązany wycenić towary handlowe wedle ceny kupna albo zgodnie z ceną rynkową w dniu sporządzenia spisu, wówczas gdy są one niższe od ceny nabycia. W wyżej wspomnianym przypadku będzie to wartość 0 zł, zwiększona o koszty poniesione w związku z kupnem przedmiotu, w szczególności z jego transportem, załadunkiem, wyładunkiem oraz potencjalnym ubezpieczeniem w drodze. Gdy dochodzi do sprzedaży towarów uzyskanych bezpłatnie to z uwagi na nieposiadanie dokumentu stwierdzającego nabycie towarów handlowych, nie może skorzystać ze zwolnienia z VAT zaplanowanego dla produktów używanych. W takiej sytuacji transakcję należy obciążyć podatkiem o stawce, która odpowiada grupie do jakiej przynależy ten towar (np. 23%). Polecamy: 
